In mijn vorige blogs heb ik verteld hoe het verloop van de Esdoornvergiftiging van Ice Gold eruit zag, wat er in de eerste 24 uur gebeurde en welke keuzes we op dat moment en in de volgende 6 maanden hebben gemaakt. Voordat ik jullie vertel hoe het onderzoek verder is verlopen en welke stappen we ondernamen, wil ik even stilstaan bij het maken van keuzes.
Wat zou jij doen als bij jouw paard Atypische Myopatie wordt vastgesteld? Welke keuzes zou je maken en waarom? En als je paardenprofessional bent, wat zou je dan doen? Met alle kennis die je op dat moment bezit en in het achterhoofd houdende: de trainbaarheid van het paard? Op het moment dat er bij Ice sprake was van Esdoornvergiftiging, heb ik ervoor gekozen om te gaan handelen om te proberen hem te redden en hem weer te laten herstellen. Maar was het eerlijk van mij om te zeggen: ‘we gaan door, we gaan de zoektocht naar herstel in’? In eerste instantie was Ice alle controle kwijt, controle over zijn lichaam en daarmee ook de controle over de situatie. Voor een paard als vluchtdier is dat een hele gevaarlijke en angstige situatie! Er was sprake van fysieke en mentale pijn en je zag ook duidelijk de paniek in zijn ogen… Had ik er misschien niet beter aan gedaan om te zeggen: ‘Het is goed zo, hij heeft zijn strijd gestreden, we laten hem gaan’? Want hoe trainbaar was hij nog en zou hij misschien ooit nog worden? Hoe fair was het om hem door dit hele traject te slepen? Het is een moeilijk onderwerp, maar wel heel belangrijk om bij stil te staan. Iedereen houdt ontzettend veel van zijn of haar paard, maar is het echte liefde om een ander zoiets aan te doen? Natuurlijk is het goed bedoeld, maar soms is loslaten moeilijker dan blijven proberen en eigenlijk daarmee blijven pijn doen…
De keuze om door te gaan of te stoppen is afhankelijk van omstandigheden, kennis, mogelijke behandeltechnieken en of er überhaupt mogelijkheden en vooruitzichten zijn. In het geval van Ice Gold was dat laatste heel sterk de vraag: ‘Zijn er überhaupt mogelijkheden om dit paard te kunnen helpen, en heeft dit paard ook nog maar enige vooruitzichten op een dierwaardig leven?’
Waarom heb ik dan toch de keus gemaakt om ervoor te gaan? Om heel eerlijk te zijn heb ik de keus niet gemaakt omdat ik de kennis had om hem te kunnen helpen, dat ik het idee had dat ik instaat was om hem te kunnen helpen, of het idee dat er mogelijkheden waren om hem te kunnen helpen. En ook de vooruitzichten op herstel waren er niet. Ik moet gewoon toegeven dat ik op dat moment de keus heb gemaakt vanuit ‘vasthouden aan’. Ik wilde hem niet opgeven omdat ik zo gek van hem was en zoveel van hem hield. Ik heb met man en macht vastgehouden aan dat paard om zelf de hoop te kunnen houden dat hij heel misschien dan toch….. Was dit eerlijk ten opzichte van Ice? Nee dat was het niet!
De manier waarop ik mijn keus had gemaakt was niet eerlijk voor hem, het was een keus voor mij om mijn pijn te verzachten en niet los te hoeven laten waar ik zoveel van hield. Ik ben ook heel sterk van mening dat als ik hem die avond/nacht vanuit échte liefde los had kunnen laten, hem het allerbeste had gegund, dat hij er nu niet meer was geweest. Dan had hij niet zo megahard gevochten en alles gegeven wat erin zat. Dan was het goed geweest en had hij rust gevonden.
Toen ik na een aantal weken weer een beetje bij zinnen kwam, een beetje helder kon nadenken over de situatie, heb ik ook nog lang getwijfeld of ik hem niet alsnog moest laten gaan. De vooruitzichten waren niks verbeterd en ik zag hoe erg hij worstelde met zichzelf. Als jong paard wilde hij mee met de rest, spelen en ouwehoeren, dingen ontdekken en groeien, maar zijn lichaam werkte niet mee. De frustratie was zo groot!! Alleen kon ik één gedachte niet loslaten, de gedachte die zei: ‘Hij heeft zo hard gevochten om er nog te zijn, je moet hem helpen, je moet hem die kans geven!’ En vanuit die gedachte zijn we toen verder gegaan en hebben we de zoektocht toch doorgezet. Vanaf daar heb ik besloten: ‘ik geef hem alles wat ik kan, zoek alle mogelijkheden uit en doe ik alles dat binnen mijn macht ligt, maar is dit niet voldoende dan heeft hij recht op rust en zal ik hem als nog laten gaan.’ Toen pas heb ik de keus gemaakt vanuit échte, oprechte liefde, ik gunde hem het allerbeste en was bereid alles ervoor te doen, maar ik hield niet langer vast aan. Ik wilde hem helpen omdat hij zelf nog wilde, maar ik zou hem hebben laten gaan op het moment dat hij het niet meer zag zitten. Het is ontzettend moeilijk om zoiets onder ogen te zien, en soms twijfel ik nog: ‘Wat zou ik eigenlijk op dat moment hebben moeten doen? Wat was de beste keus geweest?’
Ik ben nog elke dag blij dat hij er is, en ik zie na ruim een half jaar verbetering: zijn coördinatie begint langzaam aan te verbeteren, en hij is mentaal ontzettend vooruit gegaan. Hij is weer de vrolijke clown die hij vroeger was. Maar de twijfel is er soms nog wel… Hij heeft wel een heel lang half jaar achter de rug, dat gevuld was met ontzettend veel ongemak, was dit alles wel waard? Hopelijk kunnen wij nu een voorbeeld zijn voor anderen, mensen bewust maken. Bewust maken van het gevaar van een Esdoornvergiftiging, maar ook bewust nadenken over wat zou je doen als jouw paard echt iets overkomt. Welke keus maak je, en nog belangrijker vanuit welk gevoel maak je die keus.
Ik sta nu positief tegenover de toekomst en de stille hoop dat alles goed komt groeit met de dag. Ik kan niet anders dan dankbaar zijn voor alle wijze lessen die ik van dit paard geleerd heb. Ice heeft mij een betere revalidatietrainer gemaakt, vooral doordat ik mezelf zo bewust ben geworden waarom ik mijn keuzes maak. En dat een keuze voor laten gaan helemaal geen slechte hoeft te zijn. Het is geen makkelijke keuze, absoluut niet! Maar het kan in sommige gevallen wel de beste optie zijn.
Mijn volgende blog in deze serie heet ‘Leren is ervaren, al het andere is slechts informatie‘ – een titel die alles zegt over het trainingstraject dat we met Ice hebben doorlopen.
Alle blogs over het revalidatietraject van Ice Gold:
