Het vorige blog ging over de aanpak van het kwade paard, maar ook het kleinzerige paard kan onverwacht heftig uit de hoek komen in situaties die daar normaliter geen reden toe geven. Zo kan bijvoorbeeld een buitenteugelhulp voor het helpen herstellen van een verticale balans verlies worden aangenomen als een richtingsbepalende teugel, waarvan het paard niet van plan is om zijn of haar richting te laten bepalen. Het aanvechten van deze teugel begint vaak met het ‘terugtrekken’ aan de teugel, het paard verhard, de kaken verstrakken en de ruiter gaat vaak zelf ook de hulp vergroten en ongemerkt verharden. Wanneer beide partijen aanhouden kunnen deze paarden soms zo kwaad worden dat ze er in verzet vandoor vliegen. Maar ook hier: hoe los je dit nou op zonder dat jij daar de dupe van wordt?
Denk maar eens terug aan het voorbeeld van die puber: Deze puber besluit bijvoorbeeld dat het een duur merk auto wil kopen direct nadat het zijn rijbewijs gehaald heeft. Dit is immer stoer, het is zijn interesse en hobby en hij wordt daar dus blij van en aangezien het zijn eigen geld is wat hij uit geeft moet hij dat helemaal zelf weten. Jij als volwassen ouder weet inmiddels, door eigen ervaring, wat zo’n auto wel niet kost, en wil je puberende zoon het liefdevolle advies geven: koop er nou eentje van een iets goedkoper merk. Voor het aantal kilometers dat jij rijdt is dat helemaal goed genoeg en het scheelt je bakken met geld. Dan hoef je lang niet zoveel te werken en houd je ook nog een beetje tijd over om van je leven te genieten. Een oprecht goed bedoeld advies. Wanneer je hem dit advies geeft dan weten de meesten wel wat er volgt… Vaak ruzie en iets met klapperende deuren en boze kinderen, verdrietige ouders en bovenal hele stomme ouders! Als je dit voorbeeld goed bekijkt is dit advies dan vanuit autonomiteit gegeven? Of zit er ergens emotie in het spel?
Het is een advies vanuit bezorgdheid en bezorgdheid is een vorm van angst, dus BINGO: emotie in het spel! Wanneer jij als ouder hier vanuit autonomiteit op zou reageren dan zie je waar je kind staat in zijn ontwikkeling, welke leerprocessen hij hierin doormaakt, en wie dat hij in de kern onder het gedrag is (misschien staat het patsergedrag jou wel ontzetten tegen, en weet je dat hij in de kern een veel mooier en zachter persoon is. Weet dan ook dat het gedrag alleen maar voortkomt uit een te ontwikkelen les, in dit voorbeeld misschien wel leren dat hij als persoon goed genoeg is ook zonder de auto). Wanneer jij autonoom blijft en niet gaat deelnemen aan het gevecht ‘ik koop wel die auto!’, ‘Jij koopt niet die auto!’, dan is het leerproces volledig voor je puber. Hij koopt die auto en merkt na een half jaar hard werken en nog geen geld overhouden dat hij best wel heel moe is. Hij moet ook zijn school nog doen en zou eigenlijk wel graag uitgaan, maar het gaat allemaal niet meer. Tevens ontdekt hij ook dat hij nog altijd niet bij dat ene groepje coole jongens met dat merk auto hoort en beseft dat het misschien niet eens allemaal de moeite waard is. Sta jij als ouder daar nu vol in emotie zelf geraakt door het proces, dan is de kans groot dat je reageert met: Zie je nou wel! Ik had het je nog zo gezegd dat je dat niet zo doen, enz. enz… Denk je dat die puber, die dat net zelf ook al besefte, zich nu veilig voelt om zijn inzicht met jou te delen? Als je pech hebt ervaart hij de hele situatie ook nog alsof hij gefaald heeft.
Was je deze situatie autonoom gebleven dan staat de deur om om hulp te vragen altijd nog open: Mam? Ik geloof dat die auto toch niet zo’n goed idee was… Ik weet niet zo goed hoe ik het nou verder moet doen, zou jij eens met mij mee willen denken? Tuurlijk…!
Hoe je omgaat met een paard dat vecht, wordt beschreven in deze blogs:
