Persoonlijke ontwikkeling voor paarden dus. Wanneer je het goed doet, dan is je ‘paardentraining’ dus veel meer dan het aanleren van teugel en beenhulpen en het rijden van lege figuren. Op een goede manier trainen helpt een paard ook innerlijk ontwikkelen! In het wild vindt deze ontwikkeling plaats door de feedback, actie en reactie van de kuddeleden, maar ook door het leren omgaan met gebeurtenissen. Een paard in het wild heeft veel meer omgevingsprikkels dan een paard in Nederland in een weiland of paddock van een aantal vierkante meter. Naast dat onze kuddes zijn samengevoegd in plaats van door de paarden zelf uitgekozen, missen er vaak kwaliteiten tussen de paarden onderling om samen tot ontwikkeling te kunnen komen. Dit zie je veel terug in dingen als dominant gedrag, bezitterig zijn over elkaar of over voer; dit zegt namelijk niets over leiderschap, maar alles over tekortkomingen in jezelf.
Door Misty te begrenzen op momenten dat ze letterlijk uit de situatie wilde vluchten en haar te vragen in beweging te komen wanneer ze stagneerde en naar binnen keerde, vroegen we haar eigenlijk telkens om in elk geval met ons in gesprek te blijven. Dat gaf haar de kans om te ontdekken dat het niet erg is wanneer je het antwoord op een vraag niet weet en dat je zelfs een fout antwoord mag geven. Het enige dat belangrijk is, is dat je met elkaar in contact blijft want dan kan die ander jou misschien op weg helpen het antwoord te vinden. Inzichten die behoorlijk indruk maakten! In het begin was dit proces groot en heftig, maar naar mate de training vorderde werd het steeds subtieler. Aan de ene kant omdat Misty minder hard hoefde aan te geven dat ze het niet durfde, en aan de andere kant omdat de eigenaar steeds beter begon aan te sluiten op dat wat er nodig was in ieder afzonderlijk moment, waardoor Misty beetje bij beetje zekerder begon te worden. Hierdoor konden we haar telkens meenemen naar nieuwe ervaringen en disciplines: van grondwerk naar enkele lijn en van enkele lijn naar dubbele lijnen longeren en uiteindelijk naar rijden. Je raadt het waarschijnlijk al, bij elke nieuwe ervaring werd Misty opnieuw onzeker en kwam er op een nieuw laagje oud gedrag naar boven. Door hier telkens opnieuw mee in gesprek te gaan, bleef Misty ontwikkelen en konden we toch telkens een volgende stap zetten.
Toen we uiteindelijk bij het rijden uitkwamen werd voor mij het laatste stukje van de puzzel helder. Ik heb de gehele trainingstijd niet het gevoel gehad dat zij écht slechte ervaringen had op gedaan in het verleden. Lange tijd wist ik niet precies waar haar gedrag vandaan kwam, maar ik wist wel: dit is géén traumagedrag want dat manifesteert zich op een andere manier. Gaandeweg de training kreeg ik wat oude filmpjes te zien van Misty als driejarige aan het werk met de oude eigenaar. Naast dat werken met een jong paard niet gepolijst is en er nog niet uitziet als ‘hogeschool theorieboekje perfect voorbeeld’, zag ik daar geen écht foute dingen. Naast dat Misty krachtig, onzeker en fijngevoelig is, is ze ook een Appaloosa. Appaloosa’s staan erom bekend (zijn zelfs berucht) dat het niet altijd de makkelijkste paarden te zijn om mee te werken. Ze zouden koppig en stug zijn en vaak hun ruiter afgooien, maar wat veel mensen niet weten is dat Appaloosa’s in hart en nieren én in bloed (dus gefokt voor) echte werkpaarden zijn. Het type: ik ga voor je door het vuur en als je me vraagt 8 of 10 uur over de prairie te draven om een kudde koeien op te halen en deze met gevaar voor eigen leven terug naar de ranch te drijven, dan doe ik dat. Dit is wat er vaak verkeerd wordt begrepen van deze paarden, mensen denken dat ze gezag ondermijnen, niet mee willen werken en gefrustreerd zijn, maar wat ze vaak aangeven is: kom op laten we gaan! Lekker met het koppie schudden omdat ze zin in het werk hebben en dus helemaal niet gefrustreerd zijn! Ze galopperen alvast aan omdat ze te lang moeten wachten op hun mens.
Appaloosa’s, zeker innerlijk krachtige zoals Misty, zijn niet voor de afwachtende mens en al HELEMAAL niet als deze ook nog eens onzeker is. Want wanneer jij afwacht, is dat een leegte in de communicatie en zeg je eigenlijk ‘Misty ik weet het niet, los jij het maar op’. En dat is nou net wat zij niet alleen kan. Misty was de eerst 10 tot 20 ritten extreem onzeker onder de ruiter, omdat zij van zichzelf nog niet wist of zij deze verantwoordelijkheid kon dragen. Rijden is voor paarden heel verantwoordelijk want met elke beweging die zij maken, dragen ze ook zorg voor de veiligheid van de mens op hun rug. Mensen hebben vaak niet door dat paarden deze verantwoordelijkheid zo bewust ervaren. Veel ongelukken gebeuren dan ook door de onzekerheid van een paard en het ontbreken van begeleiding van de mens. Het ‘enige’ dat er eigenlijk al die jaren ontbrak voor Misty: dat zij juist begrepen werd waardoor het extreme gedrag niet nodig was. Een voorwaarts denkend mens dat autonoom, zelfzeker, rustig en fijngevoelig is en Misty een helpende hand kan geven tijdens haar ontwikkeling, het is een klassiek voorbeeld van miscommunicatie.
Door de intense begeleiding in de training en de ondersteuning in de Chinese geneeskunde kwamen Misty’s mentale en fysieke gestel weer in balans. Doordat ze fouten durfde te maken en te onderzoeken, kon Misty ook fysieke balans gaan vinden in haar beweging waardoor de fysieke problemen die we bovenaan dit blog noemden eigenlijk als sneeuw voor de zon verdwenen. Een intens maar mooi traject, met prachtige inzichten die voor veel paardeneigenaren (deels) herkenbaar zijn en hopelijk zo ook anderen weer op weg helpen.
Het inrijtraject van Misty wordt in onderstaande blogs beschreven:
