Het einde als begin
Na 7,5 jaar eindelijk gaan zitten voor het schrijven van het revalidatieblog van Dinky. Lange tijd had ik geen tijd, maar vooral ook geen begin voor het verhaal, want Dinky’s revalidatie is best een lang en een complex proces geweest. Nu na 7,5 jaar heb ik eindelijk een begin, maar helaas ook een eind… Aan het begin van de maand november is Dinky helaas op 28 jarige leeftijd overleden… Gelukkig heel vredig, zonder veel ouderdomsgebreken en op een respectabele leeftijd, maar toch ook nog steeds veel te vroeg… Zoals dat vaak gaat met de goede paarden, hoe lang ze ook blijven, ze gaan altijd te vroeg…
Dinky was van jongs af aan al een bijzondere pony, ze werd mijn eerste echte eigen pony na een korte opstart op de manege. Voor een meisje van 6 was ze best wel een eerste pony met uitdaging en onze opstart was verre van vlekkeloos! Dinky bleek al het één en ander meegemaakt te hebben, ze was angstig en schoot snel een vaak weg. Trekkers, vrachtwagens en grote machines waren al helemaal een no-go. Het eerste jaar dat wij samen reden ben ik er zó vaak afgevallen dat ik op een gegeven moment ben gestopt met tellen. Als ik tijdens een training máár 1 keer was gevallen dan was dat de maatstaaf voor een goede rit… Gaandeweg de jaren werd níet vallen de maatstaaf voor een goede rit, en nog weer wat later werd maar 1 keer schrikken of niet meer schrikken de maatstaaf voor een goede rit. Ze leerde me daarentegen wél goed zitten!
Dinky bleek een zacht, heel zacht karakter te hebben, maar ook een stevige portie overtuigingskracht. Nee is nee, en misschien is ook nee. Dus voor een meisje van 6 was dat best wel even zoeken voordat ik een manier van samenwerken gevonden had die even zacht en duidelijk was als Dinky zelf. We reden 5 mooie jaren samen, ze leerde me veel en we maakten van alles van mee! Zo dat wel vaker gaat met meisjes van 6, blijven ze geen meisjes van 6… En op een leeftijd van 12 scheidden onze wegen… We verloren elkaar uit het oog, maar nooit uit het hart…
Vaak heb ik gedacht: ‘Als ik haar óóit terugvind, dan hoop ik dat ik haar alsnog een fijn pensioen kan geven!’ De wonderen zijn gelukkig de wereld nog niet uit, en na 10 jaar kwamen we elkaar inderdaad weer tegen! Ik kocht haar terug en begon aan dat welverdiende en mooi beloofde pensioen. Maar in deze 10 jaar bleek Dinky helaas nog wat meer trauma te hebben op gelopen en dat mooi beloofde pensioen begon een heel stuk minder mooi dan ik mij had voorgesteld. Dinky was best wel behoorlijk geschaad, en van dat zachte maar stevige paardje was niet veel meer over. Ze was een eind uit contact, afgesloten en stond strak van de stress. Stalgebreken als weven en kribbebijten wisselden elkaar onafgebroken af. Extreme eczeemuitbraken en het eerste jaar onafgebroken hoefzweren lieten blijken dat haar systeem behoorlijk in onbalans was geraakt. De eerste 2 jaar heb ik vaak getwijfeld of haar fijne pensioen wel zo fijn was en of ik er wel goed aan deed om haar nog langer te laten lopen…
Je mag de moed verliezen, maar de hoop nooit opgeven is de passende titel van het volgende blog, lees gauw verder!
Het revalidatie traject van Dinky wordt in onderstaande blogs beschreven:
Revalideren van paarden is een complexe puzzel van mentale en fysieke problematiek die elkaar soms in stand houden. Heb jij een paard met klachten en loop je vast? Neem dan contact op.
