In het vorige blog heb je kunnen lezen hoe we de training van Ice hebben aangepakt en hoe we deze aanpak telkens hebben bijgesteld zodat het goed paste bij waar het Ice op enig moment aan toe was. Door zijn lichaam opnieuw te leren voelen, konden we verder gaan met leren coördineren, het ontwikkelen van proprioceptie en het verwerken van informatie. Hierdoor werd het weer mogelijk om Ice in kleine beetjes te behandelen waardoor ontstane blokkades stap voor stap konden worden opgelost, en waardoor zijn lichaam dus ook weer beter kon functioneren. Doordat behandelingen mogelijk werden, konden we de training meer uitgaan breiden, en de verdergaande training betekende werken aan balans en conditie, wat op zijn beurt weer bijdroeg aan het effect en behoud van de behandelingen. In dit filmpje zie je een kleine compilatie van trainingsmomenten.
Elke keer als Ice iets lukte in de training dan maakte hem dat trots, wat een gigantische boost gaf aan zijn zelfvertrouwen. Door de stappen klein genoeg te houden, konden we telkens werken naar een succeservaring in plaats van een faalervaring. Deze succeservaringen gingen gepaard met een aantal (voor ons) grote mijlpalen. Prestaties waar je normaliter niet bij stilstaat omdat ze de gewoonste zaak van de wereld zijn, maar in Ice zijn geval was nog maar weinig gewoon! Voor de eerste keer door de hoefsmid bekapt worden was zo’n mijlpaal. Na maanden trainen en revalideren was Ice gecoördineerd en sterk genoeg om (net) lang genoeg zijn voeten op te tillen zodat de smid hem snel kon bekappen. Ook de eerste keer weer naar de tandarts was een doorbraak: zijn lijf was sterk genoeg om ook tijdens sedatie te kunnen blijven staan. Meegaan op de trailer naar de opleiding was weer een keerpunt: recht op je benen blijven op een bewegende ondergrond… Met elk puzzelstukje dat op zijn plek viel, kreeg Ice weer een klein stukje innerlijke rust.
Bij elk nieuw stapje ontstonden er nieuwe mogelijkheden. Een van die nieuwe mogelijkheden was het werken met balanskussens. Deze kussens helpen de allerkleinste spiergroepen, pezen, banden en zenuwbanen te ontwikkelen. Toen deze trainingsmethode tot de opties kwam te behoren, en dus op het juiste moment kon worden toegevoegd, bracht dit Ice ontzettend veel lichaamsbewustzijn.
De ondersteuning via de voeding hebben we heel de revalidatie voortgezet. Naast het trainen en behandelen door verschillende therapeuten zijn we Ice ook gaan ondersteunen met de Bemer-therapiedeken. Deze deken bevordert de bloedcirculatie tot in de haarvaatjes waardoor voeding en zuurstof goed door het hele lichaam worden getransporteerd, maar ook afvalstoffen makkelijker worden afgevoerd. Al met al blijft een sleutel tot Ice zijn succes het multidisciplinair behandelen, en heel veel herhaling en vertrouwen.
Langzaam maar zeker wordt het plaatje compleet. In het volgende blog neem ik jullie mee in het laatste deel van Ice zijn revalidatie: het hertrainen tot rijpaard! Mocht Ice weer kunnen functioneren als rijpaard, dan is dat natuurlijk het ultieme resultaat in dit revalidatietraject. Niet omdat ik zelf zo graag weer met hem wil gaan rijden, maar omdat een paard onder het zadel het meest te maken heeft met het:
- verwerken van grote hoeveelheid informatie
- coördineren van het lichaam onder extern gewicht
- zoeken, vinden en behouden van balans
- in staat zijn tot verbinding maken met een ander vanuit vertrouwen in plaats van angst.
Dus eigenlijk alles bij elkaar: lichaamsbewustzijn en connectie ontwikkelen en bezitten. En laat dit nou Ice zijn aller grootste uitdaging zijn geweest gedurende deze revalidatie….
Ga hier naar het laatste blog: ‘Van revalidatiepaard naar rijpaard’
Alle blogs over het revalidatietraject van Ice Gold:
