Helga had te maken met een angst die zich door ervaringen en ongelukken diep had geworteld in haar celgeheugen en zorgde voor daadwerkelijke paniek reacties. Een gedachte, geluid of beeld zorgde voor het aanzetten van overlevingsmechanismen waardoor ze in de vlucht- of bevriesstand terechtkwam. Met het verbreden van haar kennis door het delen van informatie en enig onderzoek, bleek dat angst en het omgaan met of het bewust kunnen loslaten van deze emotie iets is dat zij al lange tijd met zich mee draagt. Iets dat oorspronkelijk niet begonnen is bij een slechte paardenervaring en dat zich manifesteerde in heel veel dagelijkse situaties en sociale contacten.
Het vluchten voor… was bijna een metafoor voor haar dagelijkse leven geworden. Het onbewust vluchten voor confrontatie, moeilijke gesprekken, sociale gebeurtenissen en ga zo maar door, waren vanuit het onderbewustzijn aan de orde van de dag. Het maakte dat Helga zich onbewust altijd klein en onzichtbaar opstelde, geen weerwoord tot haar beschikking had wanneer mensen over haar grenzen gingen en dat het leven zich had vastgedraaid in patronen waarbinnen zij zich veilig voelde, maar haar ongelukkig maakten wanneer ze veranderden of wanneer zij opmerkte het gevoel van vrijheid eigenlijk niet meer te herkennen. Thema’s als je minderwaardig voelen en onzeker zijn waren naar de voorgrond getreden, en kwaliteiten als een ontzettend scherp aanvoelend vermogen, met liefde kunnen zorgen voor anderen en bijzonder veel aanwezigheid in contact kunnen bieden, waren volledig naar de achtergrond verdwenen en leken niet meer op te wegen tegen de ‘slechte eigenschappen’.
Helga is een heel mooi voorbeeld hoe onverwerkte pijnlijke ervaringen ervoor kunnen zorgen dat deze zich lange tijd (en soms zelfs een leven lang) blijven bevestigen en een persoon weerhouden van de ontwikkeling naar de potentie wie zij in oorsprong zijn. De pijnlijke ervaringen die inhaken in ons onderbewuste overlevingssysteem gebeuren of op jonge leeftijd of in onverwachte situaties. Ze komen hard binnen, voorbij alle bewuste beschermingsmechanismen en brengen je van je stuk. Ons lichaam, altijd gericht op overleven, switcht in een milliseconden van leven naar overleven. Net zoals wij onbewust ons hand uit het vuur trekken voordat deze verbrand, zo onbewust creëren wij een overlevingsmechanisme op mentale pijn en ongemakken. In het geval van Helga werd sociaal contact uit de weg gaan het overlevingsmechanisme. Door dit onbewust bij elke contact dat ze in haar leven had te doen, werd zij door de (onbewuste) reacties van de mensen tegen over haar telkens bevestigd op het feit dat ZIJ raar was, anders was, niet goed genoeg was, enz… Een oorspronkelijke ervaring die haar vertelde dat contact met anderen niet veilig was, creëerde gaandeweg de jaren nog veel meer mentale overtuigingen en blokkades.
Nou zou je denken: helemaal niet handig zo’n overlevingsmechanisme! Het brengt je verder en verder weg van stabiel in het leven kunnen staan. Gauw loslaten en door! Maar wáárom doen we dit dan niet? En wáárom is er ontzettend veel bewustwording, innerlijke groei en een positieve spiegel van de buitenkant nodig om hier weer doorheen te bewegen?
Het Paarden-kwartjes traject van Helga wordt in onderstaande blogs beschreven:
