je mag de moed verliezen, maar de hoop nooit opgeven

Zo ik de eerste vijf jaar weigerde op te geven om met deze pony te leren rijden, weigerde ik ook dit keer om het zomaar op te geven om haar een fijn pensioen te geven. Ik stond nog aan het begin van alle paardenopleidingen die ik nog zou gaan volgen, dus deze revalidatie was een onbewuste eerste proefrevalidatie. Ik begon te zoeken naar dingen die haar goed zouden kunnen gaan helpen, en ik heb van alles geprobeerd. Van behandelingen in de vorm van cranio, osteo, fysio… naar voedingstherapie, Chinese geneeskunde, homeopathie en ga zo maar door. Veel dingen leken óf maar iets en kortstondig te helpen, of ze leken de stress alleen maar erger te maken… Ik heb er dagen, misschien wel weken, mijn hoofd over gebroken. Hoe kon dat nou? Ik deed zoveel dingen om haar te helpen, en waarom hielp het dan niet?…

Pas veel later leerde ik over de uitwerking van deze verschillende behandelingen, op welk onderdeel van het fysiek of het mentaal of een beetje bij beide ze inwerken, hoe sterk het inwerkt, vanaf welk moment dingen kúnnen gaan werken, in welke combinatie ze kunnen werken en of ze elkaar versterken of verzwakken, en ga zo maar door… Ook leerde ik hoe de training een behandeling kan aanvullen of hier juist afbreuk aan doet en welke basisdingen in een goede huisvesting écht van belang zijn. Zoals zo mooi in het artikel over Dinky in de Bit & Cap al naar voren kwam, is zij best wel introvert, wat samenhangt met het zachte deel van haar karakter. Het stevige deel overtuigingskracht dat ze óók bezit, was er gaandeweg de jaren wel ‘uitgetraind’. Dit overgebleven nog introvertere introverte paardje was daarmee behoorlijk moeilijk leesbaar geworden. Op een paar intens verdrietige ogen na was er nog kleur, nog emotie, nog mening te lezen in haar gezichtsuitdrukking of reacties. Langzaam maar zeker begon ik voor haar de passende driehoekseenheid van behandelen, ondersteunen en trainen te vinden, maar Dinky leerde me vooral haar te zien!

Haar te zien… Hoe bedoel je dat? zou je denken… Nou je kunt iets doen vóór iemand of je kunt iets doen mét iemand en tussen die twee ogenschijnlijk zelfde handelingen zit een groot verschil wat betreft aandacht! Dinky leerde me dat iets met aandacht doen meer van belang is dan iets met een bepaalde regelmaat te doen. De kwaliteit boven kwantiteit in paarden trainen! Al werkte ik maar 1 keer in de week met haar, of al was het alleen maar even poetsen…, deed ik het met aandacht dan knapte ze ervan op. Werkte ik drie keer per week met haar, maar was mijn aandacht minder aanwezig, dan deed het haar helemaal niks óf ze werd er zelfs slechter van…

In een bewogen verleden was dit kleine paardje van alles kwijtgeraakt, maar 1 ding had ze in al die jaren nooit verloren. Zo ze als jonge pony al ontzettend wijs was, was ze met de jaren alleen nog maar wijzer geworden. Zow… Nog als ik aan haar denk sta ik versteld van hoeveel zij wist, en hoe goed zij wist wat ze nodig had en wat niet, en bovenal het grootste teken van wijsheid: hoe weinig zo nodig had om dit kenbaar te maken! Met heel veel proberen, fouten maken, twijfelen, goed blijven kijken, leren en proberen werd Dinky langzaamaan weer meer zichzelf. De mentale traumalagen werden zachter, haar fysieke klachten werden minder. De hoefzweren genazen en kwamen niet meer terug, het eczeem werd minder, ze werd stabiel in gewicht (niet te dik of te dun), haar kreupelheid op links achter ging in verloop van tijd over en haar holle rug werd weer recht! Lange tijd zaten er nog wel wat stressresten in haar systeem en mentaal was ze er nog niet helemaal, maar het was in ieder geval wel een pensioenwaardig bestaan. Of dat pensioen er ook kwam of niet… Lees je in het laatste blog!

Het revalidatie traject van Dinky wordt in onderstaande blogs beschreven:

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Winkelwagen