En of dat gold voor het revalidatietraject van Ice!
De eerste behandelingen waren erop gericht om Ice zijn lichaam los en schoon te maken zodat het weer normaal zou kunnen functioneren, hij verder zou kunnen herstellen en zijn oude zelf zou kunnen worden. Hiermee doelde ik op het behandelplan dat voor mij lag en dat we hadden ontwikkeld aan de hand van eigen onderzoeken. De verzamelde informatie bleek (achteraf gezien) behoorlijk te kloppen, maar hoe we deze informatie in de praktijk moesten inzetten om het ook daadwerkelijk voor ons te laten werken, dat vroeg om enige praktijkervaring!
Het plan van ondersteunen, behandelen en trainen was goed, maar bleek in het begin véél te hoog gegrepen. Vanuit de theorieboeken weten we dat wanneer een mens of dier zenuwschade of neurologische schade heeft waardoor functies als bijvoorbeeld lopen niet meer werken, deze weer kunnen worden aangeleerd door in kleine stapjes/oefeningen de vraag aan het lichaam te stellen waardoor nieuwe zenuwbanen in het lichaam, én nieuwe neurologische banen in de hersenen worden ontwikkeld. Deze ontwikkeling vergt heel veel herhaling voordat de nieuwe banen net zo goed informatie kunnen doorgeven als ‘oude, bestaande’ banen.
Wat dat betreft heeft de natuur een fantastisch basisconcept: ontwikkeling door middel van verandering. Dit geldt trouwens net zo goed mentaal als fysiek Wanneer een situatie verandert, er een andere vraag wordt gesteld aan het lichaam of aan de geest, dan zal deze als antwoord hierop iets nieuws gaan doen. Bijvoorbeeld: een paard in het wild komt in een nieuw landschap voorheen liep het op de vlakke steppe en nu komt het in meer rotsachtig gebied te leven. Het lichaam zal qua bespiering en coördinatie veranderen naar een manier waarop het paard het makkelijkste door dit gebied kan bewegen. En stel op de steppe was het een prooidier dat altijd op alert stond, maar in dit nieuwe gebied zijn geen natuurlijke vijanden meer. Dan zal heel langzaam maar zeker het zenuwstelsel van het paard minder scherp aan gaan staan waardoor het van een vluchtende mindset naar een onderzoekende mindset kan gaan.
Dit is een heel mooi concept voor overleven en het maakt dat het lichaam beschikt over een zelfherstellend vermogen. Vanuit alle medische en holistische kennis die we hadden verzameld, besloten we om gebruik te maken van dit concept, door in de training te vragen om coördinatie (in welke richting verplaats ik mijn lichaam?) en proprioceptie (waar plaats ik precies mijn lichaam, benen, voeten, enz. ?). Daarbij dacht ik dat als we hem zouden behandelen, de zenuwen meer vrij zouden komen liggen en dus beter informatie door konden geven en ontvangen. Dit bleek allemaal waar!
Maar wat ook uit de ervaring bleek, is dat wanneer iemand storing heeft op het ontvangen en verzenden van informatie dat deze informatie soms:
- heel anders
- heel hard
- in stukjes versplinterd
- vertraagd
- helemaal niet of
- maar een beetje binnenkomt…
Hier hadden we in het behandelplan nog niet bij stilgestaan dus we staken veel te groot van wal! De eerste drie behandelpogingen bleken voor Ice niet te verwerken te zijn. Hij sprong zowat uit zijn vel bij elke aanraking en na de behandeling voelde zijn lijf wéér helemaal anders en kon hij qua coördinatie- en proprioceptie-ontwikkeling weer opnieuw beginnen. Ook het trainen in de bak was te veel voor hem, al deze prikkels in de ruime omgeving waren voor hem niet te verwerken waardoor hij uiteindelijk letterlijk ontplofte van frustratie, verdriet en overprikkeling.
We moesten terugschakelen! Ik ben net zolang gaan verkleinen tot ik weer een ingang kon vinden. Ik ben uiteindelijk begonnen met het ontwikkelen van zijn bewust-zijn door hem (in zijn vertrouwde omgeving, de stal) langzaam maar stevig aan te raken. Hierdoor kon hij stap voor stap verschillende onderdelen van zijn lichaam weer opnieuw leren voelen alvorens ze weer bewust te leren gebruiken. Ik zette hierbij essentiële oliën in om hem te helpen kalmeren in zijn spanning. Hoe kalmer en ontspannener een paard namelijk is, hoe beter het kan leren.
Ik ben met een paard (gelukkig) nog nooit zó ver teruggegaan naar de basis, maar voor Ice was dit de weg. Door de training af te stemmen op zijn vermogen in plaats van op mijn verwachting, kon er heel langzaamaan worden geschoven van gigantische angst en paniek, naar kleine beetjes vertrouwen en ontspanning.
In dit filmpje zie je Ice vóór de vergiftiging, net na de vergiftiging, na een aantal maanden rust en in de opstart van de training. Ik werk veel alleen en heb dus helaas geen filmmateriaal van de heftigste momenten van zijn vergiftiging of later in de training. Met name de trainingsvideo’s zijn later in het traject geschoten, maar geven des al niet te min een goede weergave van hoe klein de stappen waren en hoeveel tijd nodig was om hem weer op weg te helpen in zijn herstel.
Gaandeweg de revalidatie van Ice ontstond een nieuw thema dat als rode draad door de ontwikkelingen heen liep: ‘heb vrede met je verleden dan kun je verder met de toekomst’. Elke keer dat Ice er weer een onderdeeltje bij had geleerd, ontstond er meer rust in zijn systeem. Dit gold voor hem zowel fysiek én mentaal. Hoe dit in zijn werk ging, lees je in het volgende blog.
Alle blogs over het revalidatietraject van Ice Gold:
