Elodi kwam bij ons in ‘training’ met wel een heel bijzonder blessure, ze had namelijk haar been gebroken.
Het betrof haar kootbeen rechtsachter. De meeste paarden met een gebroken been ontvangen een enkeltje richting de grote groene weides omdat in heel veel gevallen de kans op herstel niet of nauwelijks aanwezig is mede door de (zware) belasting van dat grote lijf dat er op moet rusten. Elodi had geluk, ze had haar been niet gebroken, maar gedeeltelijk gespleten (tot 2/3) deel, hierdoor kon door middel van een operatie en het plaatsen van schroeven het bot weer aan elkaar worden bevestigd. Na +/- een week gips mocht zij het been weer volledig belasten.
Er was één maar bij dit verhaal: door de vorm en de plaats van de breuk mocht ze niet te veel roteren, want hierdoor zou de kans bestaan dat de twee botdelen weer van elkaar af zouden raken (het idee van een voetbalknie geeft wel een beetje weer hoe dat zou kunnen gebeuren. De onderkant staat nog op de grond terwijl het bovenlijf al in beweging komt waardoor er rotatie kan plaatsvinden). Na een aantal maanden boxrust mocht ze langzaamaan beginnen met weer een beetje bewegen, het liefst zo gecontroleerd mogelijk en zoveel mogelijk op de rechte lijn. Best een opgave met een paard dat maanden stil heeft gestaan en dus barst van de energie! Hoe leidt je dat in goede banen?
Een ongebruikelijke revalidatie met veel inzichten, ondersteuningen en bewustwording, en zeker eentje die ik heel waarschijnlijk in mijn leven niet gauw nog een keer mee zal maken. Dus zeer zeker de moeite waard om voor in de pen te kruipen en een stukje bewustzijn te verspreiden!
Het revalidatietraject van Elodie wordt in onderstaande blogs beschreven:
