Verruimd bewustzijn heelt onmogelijke wonden

Dus… daar zijn we dan… Bij de (voor nu) laatste blog over Catch. Van project paard met slechte knieën, en een waslijst aan fysieke en mentale problemen, naar een werklustige, gezonde, gebalanceerde geweldenaar. Hoe hebben we deze laatste stap kunnen pakken?

Toen we eenmaal helderheid kregen in de oorzaak en het gevolg van Catch zijn problematiek en toen we samen stappen begonnen te maken in de eerste oorzaken op te lossen, begon daar eindelijk langzaam blijvend iets te veranderen. Voor ons beide was er een flinke mentale ontwikkeling nodig om überhaupt iets te kunnen doen aan die fysieke klachten. Nu Catch durfde te vertrouwen op zich zelf  durfde hij ook voor het eerst te gaan vertrouwen op zijn lijf en het daarmee dus echt te gaan gebruiken. Hierdoor konden we gaan werken aan het steker maken van zijn spieren die de te slappen pezen en banden (door hypermobiliteit) konden gaan ondersteunen. Maar voor dat we hem fysiek écht gingen belasten moesten we zeker weten of daar niets in de weg zat of dat daar geen schade ontstaan was door de jarenlange verkeerde belasting. We begonnen hierbij met een osteopaat/fysiotherapeute. Zij kon tijdens de behandeling heel mooi zien dat de spanning in de bovenlijn een gevolg was van de slechte knieën in plaats van dat de spanning in de bovenlijn de oorzaak was voor de slechte knieën (dit is wel een cirkeltje dat zichzelf in stand houd). Vervolgens zijn we met Catch naar de dierenarts geweest voor om het gewricht en met name de rondom liggende zachte structuren te bekijken op de scan. Hieruit bleek dat hij wel redelijk wat vocht en troebel vocht rondom de kniegewrichten had. Dit geeft aan dat er een vorm van overbelasting is die een tegen reactie en een ontsteking veroorzaakt. Voor de zekerheid ook de knieën op de foto gezet om te zien of er ook (slijtage) schade was ontstaan, en deze foto’s waren gelukkig helemaal goed! Dit gaf groen licht om de training te intensiveren!

Het intensiveren deden we door meer en meer te werken aan verzameling en gedragenheid, galopwerk en balkjes. Hierdoor sluit de onderlijn van het paard en verlengt het de bovenlijn waardoor er ruimte voor de achterbenen vrij komt om naar voren te kúnnen bewegen. Hierdoor gaan zijn achterbenen dragen in plaats van stuwen waardoor druk op en rondom de kniebanden worden verlicht (de overbelasting verminderd) en de spieren die zorgen voor corestabilty worden versterkt. De verlichting van druk op de kniebanden en de ontwikkeling van de spieren daarom heen brengen rust in en om het gewricht en maken herstel mogelijk. Na een maand of 3 trainen zijn we terug gegaan voor een controle scan en bleek het vocht al minder en schoner te zijn. Een goed teken dus! Weer groenlicht om zo rustig verder te trainen en te blijven op bouwen.

Inmiddels zijn we nu een klein halfjaar verder sinds de laatste controle scan en het is heel bijzonder om te ervaren waar we nu staan in de training. Catch laat meer en meer zijn onzekerheid achter in het werken en wordt met de dag duidelijker en subtieler wat het is dat hij nodig heeft op dat moment. Net als het leven gaat paarden trainen in golfbewegingen. Met momenten zijn de training intensief of onstuimig en onrustig, met andere tijden loopt het lekker in een flow en gaan dingen makkelijk af totdat je weer toe bent aan je volgende nieuwe stappen en dan wordt het even weer lastig. Door deze golfbewegingen heen leren wij met zijn tweeën telkens op diepere lagen connectie te vinden óf te behouden ondanks de turbulentie. Met dat Catch duidelijker naar voren durft te komen met het geen waar hij me zit, kan ik hem makkelijker begrijpen en hem bieden wat er nodig is in plaats van dát waar dat ik aan zou willen werken. We begeven ons langzaam op onbekend terrein voor ons beide, we ontdekken maten van verzameling en beheersing die ik tot op heden nog niet eerder gevoeld heb. Ook ontstaat er een samenwerking die subtieler is dan dat ik tot nu toe voormogelijk had gehouden, en bovenal ontwikkelingen wij beide een vorm van verruimd bewustzijn waar dat ik het bestaan niet van wist. De ritten zijn keer op keer verwonderlijk. Zo voel ik bijvoorbeeld hoe Catch kiest voor momenten van stilstand en proces om vervolgens vóór dat hij weer naar voren vertrekt heel zijn ruggengraat langs voelt en stretcht waar nodig. Hij wiebelt met zijn achterhand links en rechts om spanning het lenden gebied lost te laten en vervolgens stapt of draaft hij weg in een nagenoeg perfect rechte beweging. Los van oor tot staart soepel en ‘easy’ swingend, of krachtig verzameld maar perfect gecontroleerd in tempo. Zo voel ik af en toe in een lengtebuiging hoe hij zoekt naar verdieping in stretching en kracht en deze net niet vindt, ik draai mijn richting scherper in zonder van het middelpunt af te wijken verzamel vanuit mijn bekken en laat hem voelen hij zijn achterhand kan laten zakken en geef richting aan zijn binnen achterbeen om meer tussen de voorvoeten te landen. Een halve gram op de buitenteugel houd zijn schouder recht en zijn rug ontspannen en ik voel exact waar dat de zwakte in zijn knie zich bevindt. Hoe hij overweegt daar overheen en doorheen te bewegen, en het vervolgens doet. Ik voel welke gevolgen aan spierspanning er door zijn lijf trekken, welk effect dit in zijn fysieke systeem heeft máár ook welk effect dit in zijn mentale systeem brengt. Hoe hij een fractie van een seconde onzeker wordt, even bij mij in checkt waar dat ik hem vertel: ‘Het is goed jongen. Jij kunt dit, en je doet het perfect!’ een zucht van ontspanning golft door zijn lijf en laat de zojuist een fractie opgespannen spieren weer ontspannen, en dan… is daar de volgende pas… En komen al dit soort elementen weer de revue voorbij. Elke pas van het moment is helder en voelen wij beide van elkaar en bij ons zelf wat er gebeurt, beide verdiepen we door inspiratie op te doen van de ander, inspiratie te bieden van die ander en over en weer in volledige harmonie de regie van het besluit uit te wisselen. Ik sta versteld van het vermogen van leren wat dit paard mij laat zien en ik sta versteld te voelen op welke diepe lagen spieren hij op dit moment aan het werk is. Hij reikt bijna tot aan de skelet spieren, en laat los en spant aan. Hij laat daar oude spanning maar ook oude overtuiging los, en leert aanspannen zonder verstrakken, hij leert volledig in zijn kracht te staan en bewegen zonder daar ook maar ergens moeite te doen of zonder dat er ook maar ergens hardheid ontstaat. Hij is stabiel als een huis en zacht als een veertje. Ik weet nú wat ze ooit bedoelden met de term: ‘Durglässigkeit’… en ik kan je vertellen het is zó anders dan je verwacht… Het is eigenlijk bijna onomschrijfelijk en dat is waarschijnlijk waarom ze deze oude Duitse term, welke dicht in de buurt komt, ook maar gewoon Duits hebben gelaten….

Dus ja… Verruimd bewust zijn heelt onmogelijke wonden, niet alleen knieen maar ook bijvoorbeeld belasting gerelateerde kissing spines of peesblessures, en zo kan ik nóg een heleboel opnoemen.