Wanneer je een paard treft met een verleden dan is het zeer belangrijk dat de weg van vertrouwen geheeld wordt, dat het vertrouwen hersteld in zowel de mens, de omgeving, als in het dier zelf. Er is niets zo gevaarlijk als werken met een onzeker paard. Een onzeker paard is een onzekere factor, waarvan je eigenlijk nooit van te voren weet met welke reactie ze uit de hoek komen in verschillende situaties. Ze kunnen switchen tussen bevriezen, vluchten en vechten per situatie en soms zelfs binnen het moment. Maar als een paard blijft vechten hoe heel je dan deze weg zonder daar zelf de dupe van te worden?
Het werken met een paard dat vecht is als het opvoeden van een puber. Een puber wil niet dat jij zegt wat verstandig is om te doen en al helemaal niet dat jij zegt wat hij of zij moet doen! Die puber wil dat zelf bepalen! Hoe onhandig, onverstandig of stom sommige keuzes ook zijn, hij moet dat toch zelluf weten?? Het is toch zijn leven?! En daar heb jij niets over te zeggen! Lekker PUH!
Dit geldt bijvoorbeeld voor het kwade paard. Dit paard wil niet dat jij hem helpt, hoe oprecht jouw hulp ook geboden is. Een mens of dier dat hoog in emotie zit is niet in staat tot overleg en tot inzicht in een goede, gezamenlijke weg. En al helemaal niet in een betere weg volgens een ander! Het is dus ook de allergrootste valkuil om met emotie terug te reageren.
Emotie kan van alles zijn, bijvoorbeeld dat jij als ruiter zelf ook kwaad wordt, dezelfde emoties van onrecht ervaart (ik heb jou toch niks aan gedaan? Waarom moet je dan nou zo moeilijk doen? Of: Je probeert mijn idee niet eens, terwijl ik alleen oprecht het beste voor je wil! Of je bent verdrietig, machteloos, verloren, en ga zo maar door. De kunst in het werken met deze paarden zit hem in autonomiteit. Boven deze emoties staan, het proces kunnen doorzien en weten wat er onder die kwaadheid speelt. Wanneer jij alle reactie die vanuit emotie komt als niet persoonlijk kunt zien, dan heb jij de weg uit dit oneindige gevecht gevonden. Wanneer jij je niet aangedaan voelt, een ander nog altijd kunt zien voor de kern wie dat hij is, dan blijft er voor die ander niets anders over dan te vechten tegen zichzelf! Zijn gevecht vindt namelijk geen voedingsbodem meer bij jou.
Het paard (of de puber ;)) voelt altijd deze emotie nog, kan nog altijd heel kwaad zijn, maar wanneer jij heel de weg (hoe lang deze ook duurt) autonoom en zuiver blijft, dan blijft er niks anders over dan in te zien dat er niets of niemand anders is die deze emoties veroorzaakt behalve het paard zelf. En precies dat is het moment dat er inzicht en ontwikkeling komt. Van daaruit kan een paard zelf kiezen om het los te laten, en dat is precies wat dit bittere, verzuurde en verharde paard weer verzacht. Het allermooiste is dat wanneer je al die tijd autonoom aanwezig bent gebleven, zuiver in je lichaamstaal en rustig in je eigen binnenwereld bent geweest, dat dit boze paard op dat moment heel graag bij jou wil zijn. Dingen samen wil doen, en er voor kiest om jou te vertrouwen. Een keuze door het paard zelf gemaakt is zo velen malen sterker dan elk ander besluit waartoe het ooit gedwongen is!
Het volgende blog gaat in op het belang van autonomiteit.
Hoe je omgaat met een paard dat vecht, wordt beschreven in deze blogs:
