Focus on how good the good is

Ook het leven van revalidatietrainer is niet altijd makkelijk. Je kunt niet alles en iedereen verder helpen. Soms zelfs niet eens je eigen paard.

Een mooie reminder waarvoor we het allemaal ook alweer doen, want nee, het leven van een revalidatie trainer is niet altijd makkelijk. Je kunt niet altijd dat verlossende antwoord geven.. En je kunt niet altijd elke combinatie verder helpen..
Soms lukt het gewoon net niet… Zelfs niet met je eigen paard

Mijn aller eerste eigen paard, dat paard dat nooit meer weg hoeft. Waarmee je alles samen ontdekt, waarmee je groeit en lol hebt… Dat perfecte, once in a life time, paard… Precies dát paard… kan ik niet meer helpen.

Door een oude blessure en daardoor veel compensatie door de jaren heen, bleek mijn paard zoveel schade te hebben opgelopen dat ik haar niet meer helemaal voldoende kan laten revalideren. Een pijnlijk antwoord, en mijn lijf vult zich alle minuut met spijt en schuld.

Had ik maar…
Beter geweten…
Beter gedaan..
Anders gedaan…
Eerder gedaan..
Was ik maar niet zo egoïstisch geweest…

Ze had door de jaren heen zooo veel voor mij gedaan. Mij door zoveel dalen geholpen en elke keer weer getriggerd om verder te zoeken. Ze ging door het vuur! En nu.. kon ik niets meer voor haar terug doen..

Mijn hart breekt bij het idee dat ze dagelijks last heeft, en ik sta verstrengeld in de keuze: is ze nog blij op de wei? Of moet ik haar helemaal laten gaan? Het verdriet bij het idee haar niet meer terug te zien, nooit meer een aai en stoot van haar neus, nooit meer die zachte hinnik als je binnen komt.. of een hysterische gil wanneer er een paard uit de kudde gaat.. nooit meer gekke bekken.. nooit meer samen fijne ritjes door het bos.. en nooit meer samen.. het gaat niet.. alles wat ik leerde en deed, leerde en deed ik met haar. Het verdriet is zo immens groot.

Maar dan is daar ook die andere kant.. je moet door..
En ik ga door, want als er 1 ding is dat Blondine mij geleerd heeft, dan is het wel om niet op te geven!
Elke keer als ik dan weer in het midden van de bak sta, en ik kan mens en dier weer op weg helpen, dan is daar die dankbaarheid. De dankbaarheid, rust, zachtheid en ontspanning op het gezicht van het paard. De dankbaarheid en puur geluk op het gezicht van hun ruiter. Het is prachtig, dát is waar we het voor doen, en de dankbaarheid en puur geluk in mij zijn zo groot!

Ik kan dan ook niet anders zeggen: Dankjewel lieve blondine
Voor de trigger om te blijven zoeken,
Dankjewel voor je steun,
Dankjewel voor de humor en het plezier,
Dankjewel voor alle wijze lessen,
Dankjewel voor je oprechtheid en voor de verbinding.
DANKJEWEL!

Voor nu mag je genieten van een vervroegd pensioen.. geniet van je taak die je nu nog te doen hebt, geniet van de kudde en van je vrienden. Dan geniet ik nog volop van jou.

En ‘the good’ in dit moment is dat je er mag zijn zolang dat nog goed voelt, dat ik nog elke dag van je mag genieten, en dat we voor nu nog samen zijn!

Winkelwagen