Of het zo moest zijn, kwamen wij een meisje tegen dat héél graag wilde leren paardrijden, en mijn bijna gerevalideerde eigenwijze pensionada was het eigenlijk helemaal niet eens met haar pensioen! Dus… zouden we dan toch? Misschien nog weer met haar gaan rijden? Oei! Daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht! Lastige vraag… Ik was er altijd vanuit gegaan dat dat trauma zo groot was dat ze blij was dat ze dát nooit meer hoefde te doen… Ik wist ook eigenlijk niet of ze fysiek sterk genoeg was om nog weer te gaan rijden want ze was inmiddels toch ook al 26… Mmmm…. Wie niet waagt wie niet wint! Met heldere afspraken gingen we samen aan de slag. Eerste elkaar leren kennen op de grond, samen een trainingsplan gemaakt over hoe we haar genoeg in conditie konden krijgen én onder de voorwaarde dat we alleen verder zouden gaan als Dinky het ook zou willen.
Het duurde even voordat iedereen aan elkaar gewend was en ja, Dinky kwam wel weer even wat oud trauma tegen toen er weer vragen en verwachtingen gesteld werden, maar hé de aandacht was ook wel heel erg fijn… En na een paar weken leken we het met zijn drieën goed te vinden en hebben we voor het eerste een barebackpad op gedaan en samen een stukje gereden. De twee meiden, de oude en de jonge, waren een match made in heaven! En na een paar weken reden ze samen rond alsof ze nooit anders hadden gedaan! Het duurde ook niet lang of er werd voor hun tweeën een zadel op maat gemaakt, een bitloos hoofdstel was besteld en de avonturen konden echt beginnen!
Tijdens de lessen legde ik de jonge amazone van alles uit over Dinky haar verleden en heden, ik legde haar uit waar welk gedrag vandaan kwam en hoe ze ermee om kon gaan. Ik legde haar uit wat ‘normaal’ gedrag is en wat trauma gedrag is, hoe je samen afspraken maakt en wanneer je ander alleen maar hoeft te helpen ook al lijkt het gedrag niet aardig of stout. Hoe dit lang niet altijd iets zegt over of je wel of niet goed rijdt, en ook over dat je soms best afspraken mag maken die goed zijn voor jou. De jonge ruiter reed Dinky heel erg goed en had er vooral heel veel plezier in. Na het eerste jaar zag ik ineens dat Dinky anders was. Haar gezicht was opgeklaard, haar ogen waren helder én haar overtuigingskracht was terug! Voor het eerst in die zes jaar zag ik weer de pony die ik vroeger als klein meisje zag!
De anderhalf jaar die nog mochten volgen waren op zijn zachts gezegd bijzonder. Beetje bij beetje heelde ze volledig en kwam ze terug als wie ze was en werd ze nóg zachter, nóg sterker qua overtuigingskracht en nóg wijzer. Haar ogen glommen alle dagen en ze werd zelfs een beetje stiekem stout! Ze genoot van het leven, was volwaardig onderdeel van de kudde, haar eczeem verdween nagenoeg volledig en ze was vredig. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat laatste jaar van haar pensioen het pensioen was dat ik ooit voor ogen had gehad. Alleen al naar haar kijken maakte me elke dag gelukkig, en voor het eerst kon ik zelf echt voelen: het is goed zoals het is. Het hoeft niet meer het hoeft niet minder en het hoeft niet anders, en ik hoop oprecht dat dit nog heel lang mag duren maar als het morgen klaar is… dan is dat ook goed, want het is gewoon goed zoals het is.
Als revalidatietrainer kom je vaak bij paarden waar het niet goed mee gaat en als je erbij wordt geroepen sta je aan het begin van een hele grote puzzel met heel veel (onbeantwoorde) vragen, onmogelijkheden en moeilijkheden. Met de jaren leerde ik al vaker dan eens dat er bijna altijd meer mogelijk is dan je denkt, en dat opgeven pas een optie is als het doodvonnis al getekend is. Maar tot het zover is… blijf proberen en blijf zoeken! 7 jaar geleden had ik werkelijk niet gedacht dat er in die laatste jaren nog zóveel mogelijk werd voor Dinky. Ik weet het, financieel gezien krijg je er nooit voor terug wat je erin stopt, maar als het aankomt op geluk en vervulling in het leven is er niets waardevoller! Het heeft mij een vrediger mens gemaakt wetende dat ik het in die laatste jaren voor haar goed (genoeg) heb kunnen doen. Dat haar laatste jaren goed waren, en dat ze net zo ‘heel’ terugging als dat ze hier ooit op aarde aankwam.
Zo de uitspraak luid: als de geest geheeld is en het lichaam is op, dan is het tijd om te gaan…
En het was Dinky haar tijd om te gaan…
Dankjewel lieve Dinky voor zoveel mooie gedeelde jaren, zoveel wijsheid, zoveel liefde. Ik kan niet anders dan met een glimlach aan je teug denken, en jij leerde me voor het eerst dat verdriet, liefde en dankbaarheid gelijktijdig gevoeld kunnen worden…
Zo’n kleine pony, maar zo’ wereld paard! Werkelijk groot in het klein…
Het revalidatie traject van Dinky wordt in onderstaande blogs beschreven:
Revalideren van paarden is een complexe puzzel van mentale en fysieke problematiek die elkaar soms in stand houden. Heb jij een paard met klachten en loop je vast? Neem dan contact op.
