We begonnen de derde sessie met ‘Ga maar staan in de bak, lopen, waar heb je behoefte aan? Wat voelt goed? Wil je in de zon stil gaan staan, of wil je bewegen? Wil je contact maken met Ice of wil je afstand houden? Niet omdat iets moet of wordt verwacht (= verstandelijk) maar omdat jij die behoefte voelt.’ De alles overheersende gedachte op dat moment was: ‘WAT MOET IK NU DOEN?????’
‘Opvallend: als het over jouw eigen gevoel gaat, dan wordt het stil…. (letterlijk stil, leeg aan de binnenkant)’
‘Is het OK als er een leegte valt? Als je even ‘niets’ voelt? Of zit daar direct een oordeel van goed of fout op?’
‘Ga maar eens in die leegte staan, dat geeft toch ook een bepaald gevoel? Ook al voelt het misschien onprettig (waarom? oordeel?), mag je het voelen of loop je er liever voor weg? Herinnert het je aan een situatie in het verleden die vervelend was en die je daarom uit de weg ging?’
‘Vraag maar eens aan jezelf: mag ik mezelf toestaan om te voelen? Om te ervaren?’
Tranen. Ook huilen valt onder cultureel erfgoed: huilen mag niet, huilen is stom, huilen is zwak. Terwijl huilen (verdriet) een heel betekenisvolle emotie is die jou laat weten waar je op dat moment behoefte aan hebt.
‘Je moet niets, je mag alles. Alles mag er zijn: je fijngevoeligheid, je onzekerheid, je emoties – ga maar eens onderzoeken hoeveel van die emoties jij jezelf mag toestaan.’
‘Het feit dat je hier in de bak staat, dit soort processen aangaat, dat is een van de dapperste dingen die je in je leven kunt doen. Het ware leven leven en daarbij naar binnen durven kijken om te zien wat er zit. Om dit vervolgens stapje voor stapje een plek te geven, nooit meer dan je op enig moment aankunt.’
‘Je hoofd wil graag doen, maar het gevoel/je ziel moet ervaren en dat kost tijd. Maar vergeet niet dat je hoofd er misschien nog niet bij kan wat je vandaag hebt ervaren, maar dat het in je lichaam is opgeslagen (in de celkernen).’
Na de tranen kwam er rust en met de rust kwam er een besef: hoeveel ze al die tijd van zichzelf niet had gemogen en hoeveel ze had gemoeten in haar leven. Het verdriet dat loskwam was gekoppeld aan een oude, heftige ervaring uit het verleden; door los te laten begon de weg van het oude zeer helen en het openstaan voor de boodschappen die deze ervaring oorspronkelijk voor Joke in petto hadden.
De hardste laag van Joke’s muur was afgezwakt en daarmee kwam er ruimte om te voelen, en bovenal kwam er ruimte voor besluitvaardigheid en daadkracht! Ze wilde niet meer van alles moeten en begon in de weken tussen de trainingen door beter te voelen wat voor HAAR goed was en wat niet. En ze deed die dinge
n dan ook juist wel OF niet! Ze leerde op een respectvolle maar krachtige manier begrenzen, waardoor ze niet meer hoefde te verharden. Gaandeweg de weken ontstond er daarmee ruimte voor het ontwikkelen van (nog) onbekende kwaliteiten. Als donderslag bij heldere hemel eindigden we de training op dag 5 met een grote dosis spontaniteit, originaliteit, gekkigheid, vrolijkheid en lichtheid! Kwaliteiten die Joke nooit aan zichzelf zou hebben toegeschreven, maar die zij dus wel degelijk bezit! En niet zo’n beetje ook!
Het paarden-kwartjes traject van Joke wordt in onderstaande blogs beschreven:
Hier kun je lezen hoe Joke de Paarden-kwartjes sessies met Ice Gold heeft ervaren en wat de belangrijkste dingen zijn die ze hieruit meeneemt.
