Ice Gold is een 4-jarige KWPN ruin ‘Think twice D’ici x Tenerife VDL’. Na aankoop waren we rustig met hem in training om hem zadelmak te maken en de eerste ritjes onder het zadel waren een feit. Ice heeft hele fijne gangen en bovenal een heel prettig karakter. Toen we hem die zondagochtend hadden opgezadeld en richting de bak stapten, was er eigenlijk al iets anders dan anders… Mijn vader nam hem mee en ik liep achter hen aan richting de bak. Ice liep een beetje vreemd met zijn voorbenen, alsof hij telkens de Spaanse pas probeerde te maken en daarna zijn voorbenen liet neerploffen. Clown als hij altijd is, had ik er niet teveel achter gezocht en moest ik er eigenlijk wel een beetje om lachen.
Ook tijdens het rijden voelde hij niet zoals anders, hij viel heel erg op de voorhand en de anders zo fijne galop kon ik die dag niet uitzitten. Ook op dat moment had ik er nog steeds niet teveel achter gezocht, een jong paard heeft wel vaker moeite met zijn balans… Ergens kreeg ik wel een beetje zo’n onderbuikgevoel dat er misschien iets niet in orde was, maar ik schudde het weg en dacht: ‘zal wel aan mij liggen..’
Toen we ‘s avonds de paarden uit de wei haalden was hij erg sloom en had geen interesse voor zijn brokken, dát was wel echt anders dan anders! Ice is altijd vrolijk en vlug, en hij is áltijd gek op brokken! Mijn gevoel begon toch weer op te borrelen.. en ik zat te denken dat hij misschien last had van koliek. Zoals altijd als het niet uitkomt heb je dan nog een afspraak staan en ik ging die avond weg met nog steeds dat rare onderbuikgevoel…
Ik had mijn vader gevraagd of hij die avond nog een paar keer wilde controleren hoe het met hem ging en als het echt verslechterde, of hij dan wilde bellen. Halverwege de avond kreeg ik een appje dat Ice zijn brokken op had en dat hij rustig op zo’n hooi stond te kauwen. Enigszins gerustgesteld vervolgde ik mijn avond. Toen ik tegen 22 uur thuis kwam wilde ik toch nog even bij hem kijken, mijn gevoel zei dat het niet lekker zat. Toen ik in de stal kwam zag ik hem niet, hij was gaan liggen. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af! Toen ik de box inging en hij bleef liggen wist ik dat het mis was. Nog steeds denkend aan koliek heb ik zijn halster omgedaan en hem laten opstaan. Ik ben met hem gaan wandelen en na 5 minuten begon hij te mesten. Het was dus ook geen koliek.
Eenmaal op de zandweg aangekomen besloten we een stukje met hem te draven, misschien dat we op die manier iets aan hem konden ontdekken. Ik draafde aan, maar hij ging niet mee. Ik vroeg of ze hem een beetje wilden aandrijven van achter, en daar ging hij… hij zakte helemaal door zijn benen, zijn ogen gevuld met paniek! Ik moest mijn best doen er niet onder te komen en probeerde hem zoveel mogelijk steun en stuur te geven aan zijn halster terwijl we op de dierenarts stonden te wachten. Wat kunnen vijf minuten ont-zet-tend lang duren in zo’n situatie!!
Toen de dierenarts gearriveerd was, dachten we in eerste instantie nog dat hij misschien een zwelling of tumor in zijn hoofd had, waardoor hij zulke uitvalsverschijnselen kreeg. De dierenarts gaf hem ontstekingsremmers, en toen was het wachten op verbetering… al snel werd echter duidelijk dat deze er niet kwam. We stonden nog steeds met zijn allen op de zandweg en inmiddels was het al donker geworden. We besloten om te proberen om samen met Ice terug te lopen richting stal, om hem daar verder te onderzoeken.
Een stukje van 5 minuten lopen veranderde in een worsteling van bijna een half uur, en ik zag mijn paard verslechteren. Ik voelde en zag de paniek en angst in zijn ogen en ik was bang dat we de nacht niet gingen halen, en dat we misschien zelfs de stal niet zouden halen. Maar we hadden het gered! We waren bij de stal! We hervatten het onderzoek, maar het was al wel duidelijk: wat het ook was, het was beslist niet goed.
De ontstekingsremmers sloegen niet aan, dus we begonnen nu wel te denken aan vergiftiging. In eerste instantie dachten we aan Jakobskruiskruid. We hadden die week net een nieuwe baal hooi geopend van een ander land, dus die kans zat erin. Het enige probleem was dat het niet helemaal de verschijnselen van een Jakobskruiskruidvergiftiging waren.
De dierenarts vond het wel lijken op een Esdoornvergiftiging en in een keer bedacht ik mij dat we twee weken geleden hadden gesnoeid rond om de wei, maar wij hadden toch geen Esdoorns? Wij hadden toch alleen Meidoorns? We zochten de gesnoeide takken op en eenmaal weer in de stal kwam daar de alles vernietigende diagnose: Esdoornvergiftiging…
De dierenarts kon op dat moment niet veel meer doen, en wij konden ook niet meer dan afwachten. We gingen een slapeloze nacht tegemoet waarvan de uitkomst nog lang niet zeker was… Een belangrijke les die ik op dat moment al van dit paard geleerd had was: volg áltijd je gevoel! Ook al zegt iedereen dat je je aanstelt, of dat het wel mee valt. Als het niet goed voelt, dan klopt er ergens iets niet.
In het volgende blog lees je verder over het verloop van de eerste 24 uur.
Alle blogs over het revalidatietraject van Ice Gold:
