In het eerste blog in deze serie vertelde ik jullie over de dag dat Ice de vergiftiging had opgelopen, of eigenlijk over de dag dat de verschijnselen zichtbaar werden. De tijd tussen inname van de Esdoorn en het zichtbaar worden van de verschijnselen hangt voornamelijk af van de hoeveelheid die het paard heeft binnengekregen. Bij een grote hoeveelheid is het al binnen enkele uren zichtbaar. Aangezien Ice ’s morgens al kleine veranderingen liet zien voordat hij in de wei had gelopen, is de kans het grootst dat hij de dag ervoor de vergiftiging al had opgelopen. De kans dat een paard het overleeft hangt ook af van de hoeveelheid die ze binnen hebben gekregen. Doordat Ice pas een dag later verschijnselen liet zien, en doordat hij er nog steeds is, heeft hij waarschijnlijk niet zo’n grote hoeveelheid binnen gekregen. Een opluchting voor nu, maar iets dat wij in die eerste uren nog niet wisten.
Alles was onzeker, en de dierenarts vertelde ons dat hij nog 1 behandeling had die ‘misschien’ iets zou kunnen doen. Hij kon proberen om hem te spoelen, dan zou hij een slang aanbrengen door zijn slokdarm naar zijn maag, en proberen deze door te spoelen met lauw water. Het idee was dat de concentratie vergif zo snel mogelijk uit zijn lichaam werd gespoeld. Maar tegelijkertijd raadde hij ons dit ook af: doordat de verschijnselen al zo sterk waren was het ten eerste bijna niet te doen om een slang naar binnen te krijgen zonder dat je daarbij onder het paard vast kwam te zitten (omdat hij nog steeds elke keer wegviel). Ten tweede was de stof al in het lichaam opgenomen dus had spoelen weinig zin. We zaten al in een te ver gevorderd stadium… Het advies was: wel proberen om het paard zoveel mogelijk te laten drinken, en bovenal zo min mogelijk bewegen!
Een van de grootste problemen die Atypische Myopathie met zich meebrengt, is spierafbraak. Vandaar dat we het advies kregen hem zo min mogelijk te laten bewegen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat we een dik pak stro in zijn stal hadden gedaan, hebben we Ice terug op stal gezet. Het was inmiddels 12 uur geweest, en voor mij was het duidelijk: de rest van de nacht blijf ik in de stal! De uren die daarop volgden werd Ice alleen maar slechter. Hij viel steeds vaker weg, en landde daarbij telkens met zijn hoofd op de voerbak, waterbak of tegen de muur. Het dikke pak stro dat we hadden neergelegd (zodat hij niet zo hard zou vallen) was veranderd in een ijsbaan, alles zat vast in de hoek gedrukt en het natte zwaardere stro dat was blijven liggen op de betonvloer zorgde ervoor dat hij alleen nog maar sneller uitgleed.
Hij was op! Ik zag het in zijn ogen, hij kon niet langer meer, maar hij kon het ook niet voor elkaar krijgen om te gaan liggen. Hij stond erbij als een veulen dat voor het eerst probeert te staan, met zijn vier benen wijd uit elkaar en proberend met al zijn kracht om te blijven staan. Ik kon het niet langer aanzien, hij had overal bulten en bloeduitstortingen door het vallen, en tegen vijf uur heb ik mijn vader wakker gemaakt. Wat moeten we hiermee?! Hij kon niet langer in de stal blijven! Voor het eerst in 24 uur volgde ik wél mijn gevoel. Mijn gevoel zei: We doen hem naar buiten, samen met zijn vaste kudde. Als hij daar valt, valt hij niet zo hard op het gras, en hij heeft veel meer ruimte om zich staande te houden. Nog wel denkend aan het advies van de dierenarts: zo min mogelijk bewegen, hebben we hem toch naar buiten gedaan. Eerst de rest van de kudde zodat ze even uit konden racen, en daarna Ice. Alle paarden hebben geen stap verkeerd gezet en er is er geenéén die ook maar een pas heeft gedraafd. Ze zagen dat het niet goed zat, ze gaven hem de ruimte die hij nodig had, maar bleven daarbij toch in de buurt. Het eerste half uur heb ik met hem meegelopen, ik had de longeerlijn eraan gedaan, zo kon ik hem sturen waar nodig en had ik ook de ruimte om aan de kant gaan als hij viel.
Nu een half jaar later denk ik dat dat zijn redding is geweest. ’S morgens om vijf uur was het gras in de wei helemaal nat van de dauw. Doordat Ice is gaan eten, heeft hij ontzettend veel vocht binnengekregen. Alles bij elkaar optellend (nét niet een te hoge dosering en veel vocht) is het voor hem net genoeg geweest om te overleven.
Ik zal de paniek in zijn ogen nooit vergeten en ik hoop dat hij (en wij) nooit meer zoiets meemaken! Ik blijf zoeken, lezen en informeren, want het is zo jammer dat er nog maar zo weinig over Esdoornvergiftiging bekend is. Ik hoop dat doordat ik mijn verhaal deel, mensen geïnformeerd, gewaarschuwd en bovenal geïnteresseerd raken en dat er hierdoor meer onderzoek komt en hopelijk meer antwoorden.
Toen duidelijk was dat Ice de vergiftiging waarschijnlijk ging overleven, werd het tijd om te kijken naar mogelijkheden om het mentale en lichamelijke herstel te ondersteunen. Het volgende blog gaat over de eerste stappen op een onzeker pad.
Alle blogs over het revalidatietraject van Ice Gold:
